Burroughs, Edgar Rice – De Zwaarden Van Mars

Boven den rand van de kloof bij den bovenloop van de Kleine Colorado was de maan opgekomen. Zij baadde de wilgen, die den oever van dien kleinen bergstroom omzoomen en de katoenboomen, die beneden de kleine hut stonden waarin ik een paar weken in het Witte Gebergte van Arizona gekampeerd had, in een zacht licht. Ik stond op den drempel van de hut van de teere schoonheden van dezen Arizoonschen nacht te genieten; en terwijl ik de vreedzaamheid en de klaarheid van het landschap aanschouwde, leek het niet mogelijk, dat de woeste en verschrikkelijke Geronimo slechts weinige jaren geleden op deze zelfde plek voor deze zelfde hut gestaan had, of dat generaties d‡‡rvoor, deze schijnbaar onbewoonde kloof door een nu uitgestorven ras bevolkt was geweest. Ik had in zijn verwoeste steden gevorscht naar het geheim van zijn ontstaansgeschiedenis en het zelfs nog vreemder geheim van zijn uitsterven. Hoe wenschte ik, dat deze afgebrokkelde lavaklippen konden spreken en mij vertellen van alles waarvan zij getuige geweest waren, sedert zij als een gloeiende lavastroom uitgebraakt waren door de koude en zwijgende kegels, waarmee het tafelland voorbij de kloof bezaaid is.