Keith Laumer – het laatste bevel

About The Author

Keith Laumer

Keith Laumer is het bekendst voor zijn verhalen waarin Bolos een rol spelen. Dit zijn enorme gevechtstanks zo groot als een slagschip die een kunstmatig brein hebben of met menselijke hersens zijn uitgerust. Verder is hij ook bekend met zijn satirische verhalen over James (Jamie) Retief een interstellair diplomaat in de verre toekomst. Hierin verwerkte hij zijn eigen ervaringen als diplomaat in o.a. Londen en Rangoon.

Laumer kreeg verschillende nominaties voor de Hugo Award en Nebula Award maar kreeg de prijs nooit.

Laumer was een enthousiast modelvliegtuigbouwer en schreef hier ook een boek over (1960). Zijn ontwerpen worden nog steeds gebouwd.

Gedurende zijn topjaren (1959-1971) produceerde hij een constante stroom verhalen van het onderhoudende soort. Zijn romans kunnen over het algemeen ingedeeld worden in twee soorten:

snelle recht-door-zee-avonturen in ruimte en tijd, met de nadruk op een eenzame strijder met soms latente supervermogens, een grote zelfopoffering en mogelijke transcendentie in het verschiet;
breed georiënteerde komedies, vooral zijn Retief-verhalen.
Beroerte en latere leven[bewerken]
In 1971 kreeg Laumer een ernstige beroerte terwijl hij werkte aan de roman The Ultimax Man. Met het resultaat dat hij een paar jaar zelfs niet meer in staat was te schrijven. Hij weigerde de diagnose van de dokter te aanvaarden en onderwierp zichzelf aan een strenge en pijnlijke alternatieve therapie. Laumer was al in de tijd van zijn militaire loopbaan een fanatieke sporter die zijn lichaam in topconditie hield en hij probeerde met onophoudelijke oefeningen de macht over zijn lichaam te herstellen. Midden jaren zeventig herstelde Laumer gedeeltelijk maar met ernstige restverschijnselen. Hij hield een eenzijdige verlamming aan de hersenbloeding over en zijn persoonlijkheid was nu lichtelijk paranoïde: Laumer was altijd al tamelijk heetgebakerd maar kon nu plotseling in razende woede ontsteken zonder dat daartoe een duidelijke aanleiding was.

Laumer begon weer met schrijven maar hij bereikte zijn vroegere niveau niet meer. Hij bewerkte veel van zijn eerdere werk dat werd herdrukt in de jaren tachtig maar dat was volgens de lezers niet ten goede van deze verhalen.

Naast de gevolgen van zijn beroerte werd Laumers gezondheid ook geschaad door suikerziekte en extreem overgewicht ten gevolge van zijn immobiliteit. Dit alles maakte Keith Laumer tot een verbitterde man die zijn omgeving dikwijls tiranniseerde. Hij overleed ten gevolge van een hartaanval in 1993; volgens zijn directe omgeving was dit eerder een verlossing voor hemzelf en zijn familie.