J.G. Ballard, Brandende aarde. SF verhaal over de wereld die getroffen wordt door een droogtegolf: langzaam stort de beschaving ineen.
J. G. Ballard – De kristallen aarde
Ballard schreef in de jaren ’60-65 een viertal ramp-romans: “De wind van nergens”, “De verdronken aarde”, “De kristallen aarde” en het laatste en beste uit deze reeks: “De brandende aarde”. Het gegeven: een vlies van gepolymeriseerde moleculen dekt de zeeen grotendeels af, zodat er op het land geen regen meer valt. De gehele samenleving gaat uiteraard ten gronde. De beschrijving van de ramp is beklemmend, te meer omdat zoiets niet echt onmogelijk is. Belangrijker is de innerlijke onttakeling van de hoofdpersoon. Door deze psychologische component verdient de roman aandacht van een breder publiek dan SF-fans. Een van de hoogtepunten uit de SF; aanbevolen
€2.50 incl. btw
Uitverkocht
About The Author
J. G. Ballard
James Graham Ballard (15 November 1930 – 19 April 2009)[3] was an English novelist, short story writer, and essayist. Born in an international settlement in Shanghai to British parents before his family emigrated to the UK, Ballard began writing in the 1950s, becoming associated with the New Wave of science fiction with post-apocalyptic novels such as The Wind from Nowhere (1961) and The Drowned World (1962). In the late 1960s, he produced a variety of experimental short stories (or "condensed novels"), such as those collected in the controversial The Atrocity Exhibition (1970). In the mid 1970s, Ballard published several novels, among them the highly controversial Crash (1973), a story about symphorophilia and car crash fetishism, and High-Rise (1975), a depiction of a luxury apartment building's descent into violent chaos.
Beoordelingen
Er zijn nog geen beoordelingen.